Psychiatric Hospital H. Hart

Toffe mensen

Het is ook een goede plaats om je van verslaving af te helpen. Er wordt ook gewerkt aan je problemen. Er wordt ook geluisterd. Bedankt voor de vele steun !!!

Het is hier voor veel mensen met een psychische aandoening, een rustige omgeving waarin ze goed kunnen herstellen en toch op wandelafstand van het stad. Ook dicht bij het station. Dat de bereikbaarheid bevorderd. En er is ook een groot therapie aanbod.

Afrader.Hun filosofie,mondige mensen die op hun patientenrechten staan worden ofwel het zwijgen opgelegd ,ofwel kan u gaan .Communicatie tussen personeel en patienten is een echte ramp waardoor conflicten ontstaan.1rotte appel bij het personeel,vind het niet nodig om het nodige respect te hebben tegenover de patienten.Is daar zeker niet op haar plaats als personeelslid,moet eerder bij het leger gaan ofwel zelf een bed innemen.Patienten worden volgestouwd met medikatie,waardoor ze kneedbaar zijn en uiterst volgzaam,of dit ten goede komt bij de patient blijft de vraag.Eerder heb ik de indruk,dat ze verslavingen nog meer in de hand werken,zodanig dat patienten op regelmatige basis terug in dit ziekenhuis belanden en de fabriek blijft draaien en ook opbrengt.Indien een patient met als doel,daar heen gaat om er sterker uit te komen zodanig dat deze niet hervalt,mag het vergeten.Eigenlijk gewoon niet alleen weggegooid geld maar ook veel tijd.Veel blabla in theorie,in de praktijk is het bewezen dat een opname in dit ziekenhuis tot niks leidt,integendeel je komt er veel slechter uit of toen je werd opgenomen.Koukleumen,buiten blijven.Binnen in het ziekenhuis en de kamers is het net of je in een diepvries zit,klagen heeft geen zin.Je word er enkel minder populair door met alle gevolgen vandien.Conclusie,blijf erbuiten.Het is voor de zoveelste maal bewezen dat de psychiatrie heel wat te wensen overlaat,niet tot genezing leid maar net het tegenovergestelde effect heeft.Je word er gewoon aan je lot overgelaten.

Iedereen -ongeacht de klachten/problemen, ongeacht verleden, ongeacht overtuigingen en persoonlijkheid- krijgt eenzelfde "recept" naar genezing/geluk aangemeten. Wie mentaal passief braaf ja knikt en het in een steeds kleiner hokje duwen samen met de halve apotheek aan verslavende foute pillerij slikt, die wordt met de illusie van beterschap in het systeem gehouden als subsidie-opbrengende stoel-/bedvullerij. Wie echter mentaal actief in zichzelf kijkt en voelt naar uitkomst, vragen stelt over het nut van delen van het "recept", zelfonderzoek doet en tracht te bespreken, ingaat tegen foutieve diagnostiek... wordt niet gezien als een uitdaging om anders te helpen maar als een lastpak die buiten moet, ook al gaat dit om iemand die nooit voor overlast zorgt, potentieel heeft, maar wel met zoniet nog ergere klachten zit dan in het begin. Alle medewerking met andere hulp/zorg achteraf wordt geweigerd in het kader van "deontologie". Ik ben er na een bewust mislukte zelfmoordpoging binnen gekomen, heb tijdens mijn opname gesproken over vermoedens van autisme en de wens een hoger diploma te behalen. Ik ben er buiten gekomen met concrete effectieve zelfmoordplannen, een diagnose "antisociale persoonlijkheidsstoornis", een verslaving aan antidepressiva, en een doorverwijzing naar een sociale werkplaats. Kort na mijn ontslag was ik het noorden volledig kwijt en ging ik in crisisopname, waar ik na een letterlijke weigering en toegift dat men mij niet kón helpen na 1 dag weer buiten was. Eigen zekerheid over mijn zelfkennis en gevoel heeft me de kracht gegeven verder te kijken met als resultaten (die ik géénszins aan het H.Hart te danken heb): een medicatievrij leven na afbouw onder begeleiding van een extern team van psycholoog en psychiater, een onbetwijfelbare diagnose autismespectrumstoornis na breed- en diepgaand kundig onderzoek door een hierin gespecialiseerd team, het kunnen aanhalen van mijn zogezegde "antisociale persoonlijkheid" als hilarische grap bij vrienden en kennissen, en komende september ga ik naar de hogeschool. Ik was voor deze opname trouwens al weigerachtig (dwang vanuit de spoedafdeling van het ziekenhuis en ex-vriendin), ik ben er namelijk 10 jaar eerder ook al binnen en buiten geweest met alleen verergerde drank- en drugsproblemen die ik later anders heb kunnen verklaren en aanpakken. Ik ben koppig maar blijkbaar niet een ezel: ik heb mij 2 (3 als je de dag crisis apart telt) maal aan dezelfde steen gestoten. Ik heb nu wel genoeg zelf ondervonden én bij andere patiënten kunnen observeren om vér van deze zwartzielige fabriek vandaan te blijven. Uit mijn beperkte ervaring door deels van het autismediagnoseproces achteraf zou ik in de regio eerder PCM te Menen aanraden wanneer opname/behandeling in een psychiatrisch ziekenhuis nodig is.

Met zelfmoordgedachten tot 2x toe afgewezen door het mobiel team omdat ze niet wisten hoe ze me konden helpen. Psychiater zit ongeïnteresseerd op haar gsm te kijken en vraagt wat ik eraan ga doen als ik aangeef me niet beter te voelen. Ja, als ik dat wist, zat ik daar niet.